# 43/n Herbaciane róże okryły się...

Źródło zdjęcia:
http://www.tapeciarnia.pl/menu_komentarz.html?id=195816

Zabłąkana miłość herbacianych róż

Herbaciane róże okryły się rumieńcem,

zawstydzone tak krótkim, oziębłym przyjęciem.

Każdy płatek dobrany został wedle woli

ręki usłużnej, dla niej nie grającej roli.

Serce posłało słów serdecznych kilka

na małej karteczce, obrały postać wilka,

co goni, osacza, w klatkę przemienia

to co piękne – pełne miłości zwierzenia.

Spróbował ją schwycić, jak orzeł w swe szpony,

ona uciekła, nie chciała pełnej cierni korony,

którą on dać jej mógł, a raczej serce,

które obrało już obiekt swych skrytych westchnień.

Ona mówiła, nieraz krzyczała,

niejedna łza z jej oka spływała.

Nie chciała go ranić, lecz był tak uparty,

ciągle wierzył, że może być dla niej ważny.

Myślał o tym, że serca ich jednym

stają się, jakby aktem bezwiednym.

Wyśnił jej postać, uśmiech nieśmiały,

wtedy w policzkach się ukazały

wgłębienia niczym dwa pączki róży.

Na kolana upadł, tak chciał jej służyć.

Z frustracji rwać swe włosy zaczęła,

krzyk jej osłabł, powoli stała się niema.

Nie wiedziała co robić, chciała być wierna sercu,

on zaś powoli myślał o ślubnym kobiercu.

Uciekła z ołtarza, złamała mu serce,

odrzuciła bukiet, nie chcąc ranić go więcej.

Herbaciane róże okryły się rumieńcem,

zawstydzone tak krótkim, oziębłym przyjęciem.

Każdy płatek dobrany został wedle woli

ręki usłużnej, dla niej nie grającej roli.

Po wielu latach serce skrytą myśl wysłało,

cichą, krótką, pospieszną, niechcianą:

Gdzie jest on? Czy jeszcze śni?

O tych oczach i pięknych, pełnych radości dni?