# 40/n W rymie cichym...

Źródło zdjęcia:
http://lewjudy.info/index.php/meski-rozaniec/meskiplutonrozancowy/

W rymie cichym się ukryło

niezauważone, ważne zdanie,

myśl autora, za nią dusza

myśliciela, humanisty.

Kilka sylab zamazanych,

tych pierwotnych, zbyt prawdziwych,

dla kaprysu tej publiki rzeczywistej,

która patrzy zewsząd, woła będąc niema,

wszystko widzi, choć bez twarzy bywa

lub za maską się ukrywa.

Wszystko dla niej - myśl się nawet

w głowie cofa i zawraca,

by poeta nie napisał tego,

o czym serce płacze.

Czy to w strachu, czy w rozwadze?

Pisarz, toż powinna byś osoba z prawą myślą,

bohatera godną wolą,

który z piórem jak z orężem

przed nieprzyjacielem stanie.

Może mówiąc, nawet wątły głos

mu się załamie. Lecz zostanie,

dumny z siebie, a gdy padnie,

jego słowo jeszcze w świecie

gdzieś rozebrzmieje.

# 39/n Nie zawsze człowiek...

Źródło zdjęcia:
http://misiaczek1519.pinger.pl/

Nie zawsze człowiek bywa człowieczy,

nie zawsze w śmierci przebija strach,

nic nie jest takie jak jest sądzone,

sędzia poznaje jedną z tych bram.

Ludzkość w wyścigach, w poranku nocy,

kto pierwszy wygra, ten w sławie trwa.

Nic nie jest już tak, jak być powinno,

wybierz przechodniu klucz do serca bram.

# 38/n Nie wierzmy Fortunie...

Źródło zdjęcia:
http://magda-sentimientos.blogspot.com/2013/04/anoranza.html

Nie wierzmy fortunie gdy jesteśmy na szczycie,

nie ufajmy jej uśmiechom posyłanym skrycie,

gdyż jest to pani o dwóch twarzach,

która nie patrzy na własność, lecz wedle uznania

rozdaje i odbiera, szczęście w rozpacz przemienia.

Zanim pierwsza gwiazda na niebie zabłyśnie

Może sprawić, że łza z twego oka tryśnie,

a przyjaciele twoi znikną jak śnieg,

zostaniesz sam z nadzieją lub bez.

Tak jak ona samotna nie może zobaczyć

tak ty jedynie możesz ja rozbawić.

Kieruje nami jak marionetką,

a przez to naprawdę jest dla nas niewielką.

To my walczymy i wygrywamy

w czerwonych szatach laury wdziewamy,

kolejno: odwagę, cnotę i chęć,

ona jedynie może zacisnąć pięść.

Tego nikt nam nie odbierze,

ani wody, ognia słup,

bo to klejnot jest zakryty

w głębi naszych serca wrót.

# 37/n Na świecie panuje...

Źródło zdjęcia:
http://puszynski.pl/wordpress/?p=237

Na świecie panuje minimalizm:

mało uśmiechu,

mało dobra,

kontrastując w zapotrzebowaniu,

bo za mało nam przyjemności,

za mało nam uczciwości,

a gdy nam dobrze

i świat wydaje się piękny,

zawsze można skrytykować polityków

i wrócić do obskurnego patrzenia.

Zawsze to bezpieczniej ,

niż wymyśleć coś samemu.

To, czego nie dostrzegamy

Źródło zdjęcia:
http://www.spidersweb.pl/2013/07/google-glass-z-perspektywy-fotografa-ulicznego.html

     Ukradkiem rozglądałam się po peronie. Szukałam spojrzeniem tego, którego tak bardzo chciałam dostrzec. Nie tyle wiedziałam, że tam będzie, ile moje serce w upojnej męce krzyczało za nim. Wątpiłam by świat był tak okrutny, by nie spełnić tak gorącego pragnienia zakochanego serca. Zbierałam już w sobie odwagę by wytrzymać spojrzenie tych ciemnych jak heban oczu. Mimowolnie wyobrażałam sobie jaki obraz zobaczy, gdyby mnie dostrzegł. Wysokie czupiradło z szopą nijakiego koloru włosów, w tych niepasujących do niczego tenisówkach.  Wątpię by padł mi do stóp na mój widok.

 - Przecież ty nic nie widzisz, przecież ty nic nie widzisz. – Usłyszałam głos rozsądku.

     Próbując wyostrzyć widziany obraz, starałam się rozgonić zamazane kontury, z oddali marszcząc brwi. Nic to nie dało. Opuściłam ramiona. Okulary miałam w torbie. Nie wyciągnęłam ich. A jeśli nie spodobam mu się w nich? Jeśli mnie wyśmieje?

     Pozostaje mi nadzieja, że następnym razem będzie stał bliżej i nie zapomnę jak wypowiedzieć zwykłe ,,cześć” – należy dodać.

     Jakbyśmy nie mogli zaakceptować siebie i innych takimi jakimi po prostu są.

Miejsce na Ziemi

Źródło zdjęcia:
http://sloneczko17b.blox.pl/html/1310721,262146,21.html?249547

     Jest takie miejsce na ziemi, które daje nadzieję. I dobrze. To z nadziei w końcu wyłania się odwaga, która czyni z nas bohaterów, czy też wiara, mająca za nic granice niewykonalnego. Nadzieja kiełkuje w sercu. Nie ma chyba wrażliwszej roślinki. Tak łatwo ją zranić, choćby jednym zbyt pospiesznie wypowiedzianym słowem. Później często nie jest przydatny nawet żal, który oczyszcza jedynie nasze sumienie. Życie kształtują czyny i tylko my możemy zmieniać je na lepsze, spełniać najskrytsze marzenia.  Nikt tego za nas nie zrobi. Po tych kilku latach, które przeminął szybciej niż się tego spodziewamy, nie będziemy mogli nikogo obwinić o bierność. Oprócz siebie.

     Kilka razy byłam w pewnej placówce. Zresztą nie sama. Zawsze podziwiałam tych cichych bohaterów, nie takich zwykłych, bo niepowtarzalnych, ale którymi może stać się każdy z nas. Czynią oni rzecz zwyczajnie niezwykłą. Sprawiają, że na twarzy drugiej osoby pojawia się uśmiech. Czynią dobro. I ja ich znam. Was też otaczają, otwórzcie tylko oczy, a z łatwością ich dostrzeżecie.

     W tym miejscu są dzieci. Bardzo często młodsze i mniejsze ode mnie szkraby, które za każdym razem czegoś mnie uczą. Łaskocząc pewnego malucha, spojrzałam w jego oczy. Niebieskie, niby zwyczajne, lecz tak prawdziwe w tym co przekazywały. Nauczyłam się tam, że w każdym człowieku, przede wszystkim jest serce, że w każdym człowieku jest człowiek i nie ważne jak on wygląda, zachowuje się, czy też,  czy jest duży, czy mały. Zrozumiałam, że każdy ma swoje marzenia i że my możemy je spełniać. Każdy w swoim życiu pragnie dobra, mimo, że nieraz sam sobie tego nie uświadamia. Ujmując to innymi słowami, chcemy, aby było nam dobrze. Jakoś nikt nie lubi być krzywdzonym.

     Więc co dalej? Radziłabym jedno: po prostu wstań i idź. Pomóż sprawić, aby każdy dzień miał szansę stać się najpiękniejszym dniem twojego życia.